Załącznik nr 5
do przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych
NATĘŻENIE ŚWIATŁA l ZASIĘG WIDZIALNOŚCI ŚWIATEŁ NAWIGACYJNYCH NA STATKACH
I. Przepisy ogólne
1. Światła nawigacyjne
Światła nawigacyjne dzieli się według ich intensywności świecenia na:
- zwykłe,
- jasne,
- jaskrawe.
2. Zależność między lO, IB i t
IO - fotometryczne natężenie światła wyrażone w kandelach, zmierzone dla napięcia znamionowego dla światła elektrycznego,
IB - eksploatacyjne natężenie światła wyrażone w kandelach,
t - zasięg widzialności w kilometrach.
Rozważając przykładowo starzenie się źródła światła, stopień zabrudzenia części optycznych czy wahania napięcia w sieci elektrycznej statku, to IB przyjmuje się o 25% mniejsze od lO
więc:
IB = 0.75 . IO
Zależność między IB a t sygnału świetlnego podana jest poniższym równaniem:
IB = 0.2 . t2 - q-t
Współczynnik przepuszczalności atmosferycznej q przyjęto jako 0,76 - co odpowiada widzialności meteorologicznej 14.3 km.
II. Natężenie światła i zasięg widzialności
1. Natężenie światła i zasięg widzialności świateł nawigacyjnych.
Poniższa tabela zawiera dozwolone granice IO, IB i t zgodnie z rodzajem świateł nawigacyjnych. Wskazane wartości odpowiadają strumieniowi światła emitowanemu przez latarnię.
IO i IB - podane są w kandelach,
t - podane jest w km.
Minimalne i maksymalne wartości
| Rodzaj świateł nawigacyjnych | Kolor światła | ||||||||
| biały | zielony/czerwony | żółty | niebieski | ||||||
| min. | max | min. | max | min. | max | min. | max | ||
| zwykłe | lO | 2.7 | 10.0 | 1.2 | 4.7 | 1.1 | 3.2 | 0.9 | 2.7 |
| lB | 2.0 | 7.5 | 0.9 | 3.5 | 0.8 | 2.4 | 0.7 | 2.0 | |
| t | 2.3 | 3.7 | 1.7 | 2.8 | 1.6 | 2.5 | 1.5 | 2.3 | |
| jasne | lO | 12.0 | 33.0 | 6.7 | 27.0 | 4.8 | 20.0 | 6.7 | 27.0 |
| lB | 9.0 | 25.0 | 5.0 | 20.0 | 3.6 | 15.0 | 5.0 | 20.0 | |
| t | 3.9 | 5.3 | 3.2 | 5.0 | 2.9 | 4.6 | 3.2 | 5.0 | |
| jaskrawe | lO | 47.0 | 133.0 | ||||||
| lB | 35.0 | 100.0 | |||||||
| t | 5.9 | 8.0 | |||||||
III. Przeświecanie świateł
1. Przeświecanie w płaszczyźnie poziomej
(a) natężenia świecenia wskazane w części II odnoszą się do wszystkich kierunków w płaszczyźnie poziomej przechodzących przez ogniskową soczewki lub środek ciężkości źródła światła właściwie ustawionego w zakresie roboczych sektorów świecenia pionowo zamocowanej latarni;
(b) dla świateł: masztowego, rufowego i burtowych określone natężenia świecenia mają być zachowane w płaszczyźnie poziomej odpowiednich sektorów świecenia świateł i nie więcej niż 5° poza granice tych sektorów.
Od 5° wewnątrz sektora świecenia do granicy sektora odpowiedniego światła natężenie światła może zmaleć o 50% i powinno stopniowo zmniejszać się dalej w taki sposób, że w przedziale 5° poza granicą sektora świecenia zmaleje do O lub natężenie światła nie będzie znaczące;
(c) światła burtowe powinny świecić z określonym natężeniem światła w kierunku prosto w przód równoległym do wzdłużnej osi symetrii statku.
Takie natężenie światła powinno stopniowo zmaleć do zera w przedziale 1-3 ° poza granice sektorów świecenia. Wartości graniczne natężenie światła w sektorach latarni powinny zawierać się w granicach minimum i maksimum dla odpowiedniego światła;
(d) dla dwu- i trójkolorowych latarni przeświecanie powinno rozkładać się jednolicie po 3 ° z każdej strony przewidzianej granicy sektora świecenia, tak że maksymalna dozwolona intensywność nie jest przekroczona, a minimalna jest zachowana;
(e) przeświecanie w płaszczyźnie poziomej świecenia latarni powinno być jednolite w odpowiednich sektorach, tak aby obserwowane wartości minimum i maksimum natężenia światła nie różniły się więcej niż o współczynnik 1.5 od fotometrycznego natężenia światła.
2. Przeświecanie w płaszczyźnie pionowej
W przypadku przechyłów wzdłużnych o wartościach odchyleń od płaszczyzny poziomej 5 ° lub 7.5 °, natężenie światła powinno być równe przynajmniej 80% (dla 5 °) i 60% (dla 7.5 °) wartości natężenia światła przyjmowanego dla przechyłu równego 0°, jednakże nie więcej niż 1.2 razy.